سوره فتح دعای نصر دعای توسل
عبارات مورد جستجو در ۱۰۷۶۰ گوهر پیدا شد:
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۵۱۰
برو به گوهر
نی ز خار این چمن غمگین، نه از گل شادمان
بی سبب چون ابر، گه در گریه، گه در خنده ایم
در زمین نی رخت می بینیم، در گردون نه تخت
بندگی خواهد به این قسمت، خدا را بنده ایم
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۵۱۱
برو به گوهر
ملامت چون کنم اهل هوس را، کز گل رویت
چو می بینم، هوس در دل زیاد از بوالهوس دارم
خدا داند که بعد از پختگی دستم رسد یا نه
به باغ وصل، رو بر میوه های نیمرس دارم
من آن باغ خزان فرسوده ام در کشور هستی
که یاران در بساطم سبزه می جویند و خس دارم
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۵۱۴
برو به گوهر
دایم غم نخوردن یک بوس می خورم
بوسی نخورده ام ز تو، افسوس می خورم
بی غیرتی نگر، که ز بتخانه گرد عشق
سیلی برای ناله چو ناقوس می خورم
سرچشمه دار العطشم تا به کربلا
آبی اگر ز غمکده طوس می خورم
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۵۲۸
برو به گوهر
گویند که آزار، مکافات گناه است
ما بهر چه پیش از گنه آزار کشیدیم
درشهر وفا، کس به نگون بختی ما نیست
هر ظلم که امسال شود، پار کشیدیم
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۵۳۹
برو به گوهر
بی او غم پا و سر ندارم
گر جان برود، خبر ندارم
صیاد بر آشیانه ام تاخت
دانست که بال و پر ندارم
دارم دوهزار دشنه چون بید
در کشتن خود، جگر ندارم
درکارگه هنرفروشی
جز بی هنری، هنر ندارم
راهی ز قفس به آشیان هست
افسوس که راهبر ندارم
طغراصفتم وظیفه، زاری ست
در دست چو زور و زر ندارم
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۵۴۲
برو به گوهر
ظلمت شام غم از نور سحر می بینم
روز خود را زشب خویش بتر می بینم
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۵۴۵
برو به گوهر
بی لاله رخسارت، گر سیر چمن کردم
صد شکوه ز بی برگی، با سرو و سمن کردم
غم ریخته در غربت،لیکن نکنم شکوه
کاندوه دل افزون شد، گر یاد وطن کردم
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۵۴۶
برو به گوهر
داغها دارد دلم از دست بیداد فلک
داد دادی می زدم، گر دادرس می داشتم
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۵۴۹
برو به گوهر
شب خدنگ ناله ای بر آسمان انداختم
بی نشان تیری به آن تاریکدان انداختم
بس که گردیدم به شرح بینوایی مضطرب
آنچه اصل مدعا بود از میان انداختم
همچو شمع از سوزناکیهای حرف اشتیاق
یک سخن ناگفته، خود را از زبان انداختم
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۵۵۳
برو به گوهر
گل ز دستم رفته و من خار پیدا می کنم
یار باید جست و من اغیار پیدا می کنم
مرغ حقگویم، نیم منصور وش ممنون کس
خود ز هر شاخ درختی، دار پیدا می کنم
گر دهد زاهد به دستم سبحه صد دانه را
در میان دانه ها، زنار پیدا می کنم
گر توانم کرد عمری مشق دل سختی چو طور
من هم اندک طاقت دیدار پیدا می کنم
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۵۵۵
برو به گوهر
ز خیال دهنت تنگ شکر می گریم
یاد زلفت چو کنم، سنبل تر می گریم
عادت شبنم این باغ بود بی تو مرا
شام اگر اشک کمی کرد، سحر می گریم
کودک مادر دورانم و گریان ز جفا
چون بگوید که مکن گریه، دگر می گریم
در جفاخانه گیتی ندهم گریه ز کف
پیش مادر نشود، پیش پدر می گریم
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۵۵۸
برو به گوهر
نایب مستی شده هشیاری ام
خواب بدل گشته به بیداری ام
نرگس وقتم چمن دهر را
رنگ به حال است ز بیماری ام
خوردم از اصناف کواکب، دغا
دشمن این فرقه بازاری ام
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۵۶۲
برو به گوهر
همچو نرگس در چمن گر میگسار افتاده ام
جام را ناداده از کف، در خمار افتاده ام
از دل صافی درین غمخانه زنگارگون
شاهد اندوه را آیینه دار افتاده ام
از غم خود با که گویم، کز زبونیهای بخت
یک جهان غم دارم و بی غمگسار افتاده ام
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۵۶۳
برو به گوهر
غم و اندوه که پیمانه ده داغ دلند
نگذارند که در میکده تنها باشم
من و ابر مژه، کز بارش نیسانی او
هر کجا پای نهم، بر لب دریا باشم
همچو کهسار، به زورم نتوان بود به شهر
موسم لاله چو در دامن صحرا باشم
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۵۶۴
برو به گوهر
هرگز نمی گیرد کسی جز درد، بازوی مرا
در کنج تنهایی، زغم، چون دست بر رو می زنم
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۵۶۵
برو به گوهر
قبای عافیت در بر ندارم
کلاه دلخوشی بر سر ندارم
صراحی قسمتم درخواب کردن
چو بالین یافتم، بستر ندارم
ندیدم هیچ گه یاری ز کوکب
تو گویی بر فلک اختر ندارم
ز گریه، درسها بر صفحه رخ
روان کردم، ولی از بر ندارم
به مرغ تیر مانم از ضعیفی
که بالی در پناه پر ندارم
چو طغرا بس که نومیدم ز گردون
به کامم گشت و من باور ندارم
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۵۶۶
برو به گوهر
سایه ام از تیره روزی، لیک در ایوان چرخ
آفتاب آید چو پایین، من به بالا می روم
کس نمی پوشد بجز دود دلم رخت عزا
همچو شمع انجمن هرگه ز دنیا می روم
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۵۶۸
برو به گوهر
برآرد اشکها رنگ کبوترهای صحرایی
چو آب آید به چشم از یاد آن چاه زنخدانم
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۵۷۰
برو به گوهر
جز من که داده مادر دهرم ز غصه شیر
کس پرورش نیافته هرگز به دوش غم
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۵۷۳
برو به گوهر
در وفا، انکار آن شوخ ستمگر می کنم
آنچه از بی رحمی اش گویند، باور می کنم
چرخ می خندد ز روی شادمانی تا سحر
شام غم چون گریه از بیداد اختر می کنم
دل تسلی نیست در ماتمسرای فوت وقت
گر دو عالم خاک را یکبار بر سر می کنم