کس نیست که مهر تو درو شاید بست
پس پیش تو ناچار کمر باید بست

در طالع من نیست که نزدیک تو باشم
می‌گویمت از دور دعا گر برسانند

دو عاشق را به هم بهتر بود روز
دو هیزم را به هم خوشتر بود سوز

خفتی و به خفتنت پراکنده شدیم
برخاستی و به دیدنت زنده شدیم

تو با این لطف دلبندی چرا با ما نپیوندی
نقاب از بهر آن باشد که روی زشت بربندی

می‌میرم و همچنان نظر بر چپ و راست
تا آنکه نظر در او توان کرد کجاست؟
از روی نکو صبر نمی‌شاید کرد
لیکن نه به اختیار می‌باید کرد
می‌شنیدم به حسن چون قمری
چون بدیدم از آن تو خوبتری
و رب غلام صائم بطنه خلا
و میزانه من سؤ فعلته امتلا
علیک سلام الله ما لاح کوکب
و ما طلعت زهر النجوم و تغرب
و کل بلیغ بالغ السعی فی دمی
اذا کان فی حی الحبیب حبیب
دع الجواری فی الدماء ماخرة
ان الرواکد تحتاج المقاذیفا
سلام علیکم اهل بیت کرامة
و مقصد محتاج و مأمن خائف
و لو ان حبا بالملام یزول
لسمعت افکا یفتریه عذول
تبعته العیون حیث تمشی
و علی مثله من العین یخشی
تلتقی ارضا بأرض و بدیلا عن بدیل
انما یثقلنی من فضلکم قید الجمیل
کتبت لیبقی الذکر امم بعدی
فیاذا الجلال اغفر لکاتبه السعدی

چنان به فکر تو در خویشتن فرو رفتیم
که خشک شد چو سبو دست زیر سر ما را

تا می‌توان گرفتن، ای دلبران به گردن
در دست و پا مریزید، خون حلال ما را

در سر مستی گر از زانوی من بالین کنی
بوسه در لعل شراب آلود نگذارم ترا

از نگاه خشک، منع چشم من انصاف نیست
دست گل چیدن ندارم، خار دیوارم ترا

آنقدر همرهی از طالع خود می‌خواهم
که پر از بوسه کنم چاه زنخدان ترا!

به بوی گل ز خواب بیخودی بیدار شد بلبل
زهی خجلت که معشوقش کند بیدار عاشق را

ازان چون موی آتش‌دیده یک دم نیست آرامم
که آتش‌طلعتان دارند نبض پیچ و تابم را

کسی به موی نیاویخته است خرمن گل
غم میان تو دارد به پیچ و تاب مرا

به دامان قیامت پاک نتوان کرد خون من
همین جا پاک کن ای سنگدل با خود حسابم را

درین ستمکده آن شمع تیره‌روزم من
که انتظار نسیم سحر گداخت مرا

گر چه چون آبله بر هر کف پا بوسه زدم
رهروی نیست درین راه که نشکست مرا

فنای من به نسیم بهانه‌ای بند است
به خاک با سر ناخن نوشته‌اند مرا

مانند لاله، سوخته‌نانی است روزیم
آن هم فلک به خون جگر می‌دهد مرا

گر بدانی چه قدر تشنهٔ دیدار توام
خواهی آمد عرق‌آلود به آغوش مرا!